#1003 (116) The Police – Regatta de blanc (1979) 6/10

Ik denk dat ik nu begrijp waarom

[Podcast-voorbereiding-aflevering (1001 Album Complaints episode 232 te verschijnen 27 oktober 2025]

Is The Police de ultieme new wave-band? Of misschien wel de archetypische new wave-band? Ik schreef al een keer dat ik er moeite mee heb precies de vinger te leggen op wat new wave nou eigenlijk is, maar dat The Police tot dat genre of misschien wel beter tot die stroming gerekend moet worden, dat staat vast. En je zou zelfs kunnen zeggen dat The Police bijna de definitie ervan is.

Wat hebben we? Een band die muzikaal duidelijk geworteld is in punk, of in elk geval goed geluisterd heeft naar dat genre (en ook nog iets van de DIY-mentaliteit ten toon spreidde op het voorafgaande debuutalbum ‘Outlando’s d’amour’). Maar waar ook geen twijfel over bestaat: waar punkbands grosso modo bestonden uit tieners die een half jaar voor de eerste plaatopname een instrument gingen bespelen, hebben we hier met serieuze muzikanten te maken.

Meer dan serieuze muzikanten. Bassist/zanger Gordon Sumner, beter bekend als Sting, had een jazzachtergrond. De Amerikaanse drummer Stewart Copeland kwam uit de progrock. De tien (!) jaar oudere gitarist Andy Summers was al vele jaren professioneel muzikant – in minder pretentieuze genres – en had bij een groot aantal bands gespeeld waaronder zelfs The Animals. Het mag duidelijk zijn: deze jongens konden spelen, en dat horen we ook op dit album. Over het drummen van Copeland straks meer. O ja, zowel Sting als Copeland hebben ook niet meteen een reputatie als meest sympathieke rockmuzikant aller tijden.

Wat maakt The Police dan zo’n belangrijke band? Niet puur de instrumentale kwaliteiten. Nee, ze hadden onmiskenbaar ook een zekere pop savviness, getuige de grote hoeveelheid onvergetelijke hitsingles waaronder het ultieme anti-stalking-lied ‘Every breath you take’, maar evenzeer het schrijnende ‘Roxanne’ dat al op hun debuut stond. Ze brachten als eerste grote act reggae-invloeden in rockmuziek, wat in de jaren na de eerste Police-albums zich als een ware ziekte verspreidde. Te pas en te onpas moesten en zouden rockbands van allerlei signatuur – waaronder mijn ultieme helden Rush – de typische reggae-gitaarakkoorden laten horen op hun albums. Dan was je hip. Aanstichters: The Police.

Bruggetje naar dit album: ik heb me dit nooit gerealiseerd, maar de titel ‘Regatta de blanc’ kun je zien als een erg losse Franse vertaling van ‘witte reggae. Dat wat The Police deed, dus.

Dit was ooit het eerste album dat ik kocht van The Police, ergens eind jaren negentig. Vervolgens heeft het zeker vijftien jaar geduurd, tot ik met dit boek aan de slag ging, voor een tweede volgde (ik heb ze nu alle vijf). En nu ik dit album voor dit projectje aandachtig beluisterd heb begrijp ik eigenlijk wel waarom ik zo lang wachtte met het uitbreiden van mijn Police-collectie.

Het is best wel een matig album.

Het begint natuurlijk geweldig met het beroemde ‘Message in a bottle.’ Een perfecte popsong. Maar daarna volgt een hele reeks best wel middelmatige songs, die hooguit in negatieve zin opvallen. ‘Bring on the night’ kan ermee door, met goed gitaarwerk van Summers. Later, op de B-kant, wordt het wel beter met een aantal songs die wel de moeite van het herinneren waard zijn. Opener van kant B ‘Walking on the moon’, de andere hitsingle, is goed, maar heeft ook een merkwaardig instrumentaal deel waarin niets gebeurt. Had dat dan weggelaten… ‘The bed’s too big without you’ is behoorlijk. Afsluiter ‘No time this time’ is denk ik na opener ‘Message in a bottle’ de beste song (hee! goeie opbouw dus). Erg punky, maar goed gedaan. Wat opvalt als ik naar wikipedia kijk, en geen toeval: de songs die ik net benoemd heb als hoogtepunten zijn allemaal geschreven door (alleen) Sting.

Behalve een groot aantal middelmatige songs is er nog iets dat mij enorm tegenstaat aan dit album: het drummen van Stewart Copeland. Kijk, de man kan drummen. Natuurlijk. Technisch is hij heel goed. Maar dat hoef je niet de hele tijd te laten horen. Het is soms echt om gek van te worden. Knettergek. Luister als voorbeeld maar naar het titelnummer, binnen twintig seconden heeft Copeland al meer dingen geraakt met zijn stokken dan de drummer van Lynyrd Skynyrd in de twaalf minuten van ‘Free bird’. Nou ja, niet letterlijk, maar toch zo ongeveer.

Het is enorm over de top en het stoort echt. Het gaat niet alleen om techniek, het gaat – nog meer – om muziek. En die voelt hij niet aan.

Gegeven dat ‘slechts’ twee van de vijf albums van The Police op de lijst staan vraag ik me toch wel af of ze de goede gekozen hebben… ‘Synchronicity’ is waarschijnlijk een logische keuze, deze minder.